عکس، پیرترین موجود زمین را بشناسید - مجله یگانه

زمین مکانی چالش برانگیز و همواره درحال تغییر است و همه چیز از دمای اقیانوس ها گرفته تا اندازه اکسیژن موجود در اتمسفر دائماً درحال تغییر است. در این دنیای متغیر، همه موجودات زنده درحال دویدن، شنا کردن، خزیدن یا پرواز کردن برای سازگاری و زنده ماندن است وگرنه با مرگ روبرو خواهد شد. اما در این دنیا درحال تغییر کدام حیوان به مدت طولانی تری روی زمین وجود داشته است؟

بیشتر بخوانید:

• قابلیت جالب جنگنده اف 35 که خلبان ها دوستش ندارند!

لایوساینس می نویسد، در نوامبر 2010، رکوردهای دنیای گینس عنوان قدیمی ترین موجود زنده را به میگوی کله وزغی (Triops cancriformis) داد و این امر علت خوبی داشت: فسیل ها نشان می دهند که این سخت پوستان زره دار و میگومانند از دوران تریاس (251/9 میلیون تا 201/3 میلیون سال پیش) وجود داشته اند.

میگوی کله وزغی بدنی شبیه بیل دارد که برای حفاری کف آبگیرهای موقتی که در آن ها زندگی می نماید، عالی است. این طراحی آن قدر کارآمد است که این جانوران آن را برای صدها میلیون سال حفظ نموده اند.

اما درحالی که به نظر می رسد میگوهای بچه قورباغه ای ازنظر ظاهری همواره به یک شکل بوده اند، پژوهش ژنتیکی منتشرشده در سال 2010 نشان می دهد که آن ها هرگز تکامل را زیر زِره های خود متوقف ننموده اند و در طول زمان تفاوت هایی بین گونه های مختلف آن ها ایجاد شده است که چشم انسان همواره قادر به تشخیص آن نیست. برای مثال، میگوی کله وزغی گونه T. cancriformis صرفاً از نوادگان اجداد تریاس با ظاهری مشابه است و درواقع قدمت آن بیش از 25 میلیون سال نیست و مطالعه ای که سال 2013 در مجله PeerJ منتشر شد، گزارش کرد که شاید حتی قدمت آن ها فقط 2/6 میلیون سال باشد.

بنابراین، چه حیوانات دیگری مدعی عنوان قدیمی ترین جانوران روی زمین هستند؟

مقاله های مرتبط

امروزه چند گونه وجود دارد که مانند میگوی کله وزغی، به نظر می رسد برای میلیون ها سال بدون تغییر مانده اند. شاید معروف ترین این به اصطلاح فسیل های زنده گروهی از ماهی های اعماق دریا به نام سیلَکانت ها باشد. پژوهشگران برای اولین بار فسیل های سیلکانت ها را در دهه 1800 کشف کردند و تصور می کردند که در خاتمه دوره کرتاسه یعنی 66 میلیون سال پیش منقرض شده باشند. اما در سال 1938، ماهیگیران یک سیلکانت را در حوالی سواحل آفریقای جنوبی از آب بیرون کشیدند. این ماهی باستانی بیش از 400 میلیون سال قدمت دارد، اما در اینجا مسئله ای وجود دارد.

گونه های سیلکانت که امروزه در اقیانوس های زمین شنا می نمایند، با گونه های فسیل شده سیلکانت که واقعاً منقرض شده اند، یکی نیستند. مطالعه ای که سال 2010 در مجله Marine Biology منتشر شد، نشان داد که این گونه های زنده طی 20 تا 30 میلیون سال اخیر پدیدار شده اند.

همین مورد برای تبار خرچنگ نعل اسبی باستانی صادق است که به حدود 480 میلیون سال پیش برمی گردد. مطالعه ای که سال 2012 در مجله Molecular Phylogenetics and Evolution منتشر شد، نشان داد که قدیمی ترین گروه زنده از خرچنگ های نعل اسبی آسیایی (Tachypleus) با اینکه ازنظر ظاهری شبیه فسیل هایی است که صدها میلیون سال قدمت دارند، حدود 25 میلیون سال پیش ظاهر شده است.

تبار خرچنگ نعل اسبی به حدود 480 میلیون سال پیش بازمی گردد.

زیست شناسان رمزگشایی از تاریخچه تکاملی همه جانوران زنده را به خاتمه نرسانده اند و تا زمانی که این کار را انجام ندهند، پاسخ قطعی برای این معما وجود نخواهد داشت. اگرچه میگوی کله وزغی، سیلکانت و خرچنگ نعل اسبی همگی به ما می گویند که حتی موجودات که ظاهراً خیلی پایدار هستند، نیز همواره درحال تغییر هستند. آفریقا گومز، زیست شناس دانشگاه هال و نویسنده ارشد مطالعه سال 2013 میگوی کله وزغی به لایوساینس گفت: فکر نمی کنم شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد هیچ گونه ای بیش از چند میلیون سال قدمت داشته باشد.

طبق مقاله ای که در مجله American Scientist منتشر شده است، مطالعه سوابق فسیلی نشان می دهد که گونه ها پیش از اینکه منقرض شوند یا به وسیله یکی از نوادگان خود جایگزین شوند، معمولاً بین 500 هزار تا 3 میلیون سال دوام می آورند.

برای مثال، DNA موجودات زنده می تواند جهش پیدا کند و این جهش ها می توانند از نسلی به نسل بعد منتقل شوند. دو گونه که ازنظر ژنتیکی مشابه هستند، نیز می توانند جفتگیری نمایند و منجر به شکوفایی گونه هیبرید جدیدی شوند. رقابت نیز گونه ها را وادار به تکامل می نماید. شکارچیان با طعمه ها رقابت می نمایند و حیواناتی که در فضای مشترکی وجود دارند، برای غذا و منابع با هم رقابت می نمایند.

علاوه براین، عوامل محیطی می توانند بر ماندگاری حیوانات تأثیر بگذارند. اسکات لیدگارد، متصدی بازنشسته موزه فیلد شیکاگو به لایوساینس گفت: مثلاً گروهی از حیوانات به خوبی با نوع خاصی از زیستگاه سازگار شده است و اقلیم به طور چشمگیری تغییر می نماید. اگر آن حیوانات نتوانند به مکان دیگری با همان نوع زیستگاه مهاجرت نمایند، منقرض خواهند شد.

ازآن جا که تغییر به طور مداوم رخ می دهد، گومز هیچ حیوانی را فسیل زنده نمی داند، زیرا این اصطلاح موجب این تصور می گردد که تکامل حیوانات متوقف شده است. درعوض، لیگارد استدلال می نماید که فسیل زنده می تواند به عنوان اصطلاحی کلی برای مطالعه موجودات دارای ویژگی های خاصی مانند سرعت پایین تغییرات تکاملی مورد استفاده قرار گیرد.

227227