ریز علی خواجوی فرنگی ها: چگونه کیت شلی یک قطار را نجات داد؟ - مجله یگانه

6 ژوئیه 1881 بود. طوفان بزرگی در سراسر کانتی بون اتفاق افتاده بود و آب هانی کریک به سرعت و به طور خطرناکی بالا آمد و الوارهای روی پل انشعابی، شسته شده بود. راه آهن شیکاگو و شمال غربی که نگران این سیل بودند، دو لوکوموتیو را برای آنالیز پل های مسیر برای آسیب احتمالی اعزام کردند. یک لوکوموتیو از موینگونا به سمت غرب به سمت اوگدن حرکت کرد، در حالی که لوکوموتیو دیگر به سمت شرق به سمت بون حرکت کرد. لوکوموتیو دوم بدون هیچ حادثه ای از پل طولانی رودخانه Des Moines عبور کرد، اما هنگامی که از کنار محل زندگی هانی کریک عبور می کرد، پل فرو ریخت و باعث شد لوکوموتیو و چهار اپراتور آن در رود طغیان نموده زیر بیفتند.

کیت شلی، دختر 15 ساله مهاجر ایرلندی که با خانواده اش در نزدیکی رود زندگی می کرد، صدای سقوط را شنید. هنوز لباس شبش را پوشیده بود، با عجله به بیرون رفت و به سمت پل فروریخته دوید و متوجه شد که دو نفر از مردان قبلاً به مکان امنی صعود نموده تمپ و به درختان کنار رودخانه چسبیده بودند. دو مرد دیگر در آب گم شدند. کیت به مردان فریاد زد که یاری خواهد گرفت و سپس به سمت موینگونا شتافت.

کیت می دانست که قطار مسافربری سریع السیر قرار است در کمتر از یک ساعت به موینگونا برود، و اندکی قبل از حرکت به سمت شرق بر فراز رودخانه Des Moines و سپس Honey Creek متوقف گردد. اگر او به موقع به انبار راه آهن در موینگونا نمی رسید تا به پرسنل راه آهن آنجا در خصوص فروریختن پل ترستل هشدار دهد، تصادف بسیار بدتری در هانی کریک رخ می داد.

برای رسیدن به موینگونا، کیت مجبور شد ابتدا از روی رودخانه د موینس عبور کند. این پل نزدیک به 700 فوت طول داشت و به علاوه، مسیرهای پیاده روی پل برداشته شد و اتصالات از هم دورتر از حد معمول بود. کیت روی دست و زانو نشست و آغاز به خزیدن روی پل کرد.

بعداً در سال 1888، او در یک سخنرانی در Dubuque گفت:

در نیمه های راه، رعد و برق، سیل خشمگین را بیشتر جلوه می داد و درخت بزرگی را روی آن برد، زمین و ریشه هایش به آن آویزان بود، درخت داشت برای پل حرکت می کرد و به همان نقطه ای که من ایستاده بودم به نظر می رسید. ترس مرا به زانو درآورد و وحشت زده دستانم را به هم گره زدم و دعا کردم، شوک ناشی از برخور درخت پل را از بین نبرد. اما درخت با هجوم زیاد زیر پل رفت و شاخه هایش کف دل را گرفت و آب روی من پخش شد.

کیت مسیر پل را کامل کرد و مسافت به جامانده را تا ایستگاه موینگونا دوید، خبر را فریاد زد و بر زمین افتاد. مامور ایستگاه بلافاصله تلگراف هشداری فرستاد و قطار ورودی با 200 سرنشین متوقف شد. سپس اداره راه آهن یک ماموریت نجات ترتیب دادند و به جستجوی مردانی پرداختند که هنوز در هانی کریک گیر افتاده بودند. دو مرد به نام های ادگار وود و آدام آگار از آب بیرون کشیده شدند، اما دو مرد دیگر نتوانستند نجات پیدا نمایند.

کیت به عنوان یک قهرمان مورد ستایش نهاده شد. راه آهن یک مدال طلا، نیم بشکه آرد، نصف بار زغال سنگ و یک گذرنامه مادام العمر به او اهدا کرد. رییس راه آهن به او ساعت و زنجیر طلا داد. استان آیووا نیز به او مدال طلا داد. فرانسیس ویلارد، فعال اجتماعی، بخشی از شهریه کالج او را پرداخت کرد و یک مهاجر ترک برای پرداخت بدهی های او یاری مالی جمع آوری کرد.

در سال 1901 یک پایه فولادی بزرگ بر فراز رودخانه Des Moines ساخته شد. اگرچه راه آهن شیکاگو و شمال غربی آن را پل راه آهن بون نامیدند، مردم آن را پل بلند کیت شلی نامیدند و این نام مستعار ماند. به این ترتیب کیت اولین زنی در ایالات متحده شد که پلی به نام او داشت. در سال 2009، راه آهن اتحادیه اقیانوس آرام، راه آهن دوم را در کنار راه آهن قدیمی ساخت. این پل رسماً پل کیت شلی اتحادیه اقیانوس آرام نامگذاری شد.

کیت پیشنهادهای زیادی برای ازدواج از سوی مردان جوان دریافت کرد، اما او هرگز ازدواج نکرد و بیشتر عمرش را با مادر و خواهرش مری گذراند. شلی مشاغل عجیب و غریب بسیاری داشت، از جمله معلم درجه دوم در شهرستان بون، تا سال 1903، زمانی که راه آهن شیکاگو و شمال غربی به او شغل مامور ایستگاه در انبار نو موینگونا را دادند.

کیت شلی در سال 1912 درگذشت. سال ها بعد، یکی از قطارها هم کیت شلی 400 نامیده شد.