سفرنامه تبریز: قطار ترک ها - مجله یگانه

سخنی از نویسنده: انگیزه نوشتن این سفرنامه بعد خواندن چند سفر نامه از آقای منصور ضابطیان در من ایجاد شد. مشتاقانه مشغول نوشتن داستان سفرم به تبریز شدم. علت این انتخاب هم خاص بودن این شهر بود.

با اینکه در نوشته شدن فصل های مختلف سفرنامه ام کمی وقفه ایجاد شد، اما تلاشم را برای روان بودن ماجراها کردم تا شما هم با خواندن این سفرنامه حس وحالی شبیه من پیدا کنید و برای پرداختن بیشتر به حس وحال مکان ها کمی از توضیح جغرافیای آن ها فاصله گرفتم.

تابستان داغ 1398

بلیط ساعت هفت صبح بود. من که از ذوق وشوق، شب قبل هم نخوابیده بودم، از ساعت 5:30 در راه آهن حاضر بودم. هیجان زده و سرگردان!

چند سالی بود که سوار قطار نشده بودم. از آنجایی که عاشق قطار هستم، دلم برای تخت های دو طبقه و پنجره بزرگش که یک نردبان کوچک آن را به دو نیمه تقسیم می نماید، تنگ شده بود.

پله ها را یکی درمیان بالا رفتم. خودم را به قطار رساندم. کوپه ام آخر واگن بود. پیدا کردنش طولی نکشید. چمدان ها را گوشه ای گذاشتم. طبیعی است که به سرعت رفتم سراغ یکی از تخت های بالایی و بی خوابی شب قبل را جبران کردم.

بعد دو ساعت با صدای در از خواب پریدم. مسئول چک بلیط ها بود. با تماشا من آغاز کرد ترکی صحبت کردن. من حتی یک کلمه هم نفهمیده بودم. مظلومانه تقاضا کردم جملات را به فارسی ترجمه کند.

با شنیدن این حرفم تعجب کرد و گفت: کم پیش می آید در قطار مشهد-تبریز کسی ترکی بلد نباشد.

من هم برای دفاع گفتم مشهدی هستم و به تماشا تبریز می روم. او هم آرزوی سفری خوش برایم کرد و در را بست. چند دقیقه بعد با آبمیوه انبه و کیک پرتقالی برگشت. این ترکیب غیرقابل تحمل را که هیچ علاقه ای به خوردنشان نداشتم به دستم داد.

پَکَر به تخت کوچک و لرزانم برگشتم. راه زیادی مانده بود. من که یک دقیقه هم سر جایم بند نمی شوم، حسابی بی کار بودم. در نهایت برای تفریح دست به دامن مجله های کنار تختم شدم که هیچ چیز مجذوب کنندهی نداشتند حتی یک عکس یا شعر زیبا!

از پنجره بیرون را نگاه کردم. هنوز به جاهای سرسبز و زیبای مسیر نرسیده بودیم. آن طرف پنجره فقط زمینی زرد و آسمانی آبی بود.

به فکر عکاسی افتادم. تلفنم را برداشتم و رفتم داخل راهروی باریک قطار که پنجره های یکدستش سوژه مناسبی برای عکس هایم بود. بعد از عکاسی به کوپه ام برگشتم.

نمایشگر را روشن کردم تا شاید فیلم جالبی گذاشته باشند، اما فیلم نوی نبود. مجبور شدم فیلم تابستان داغ را برای دفعه هزار و یکم ببینم، چون در آن ساعت از تماشای در و دیوار کوپه و چشم انداز های بیرون که فقط سیاهی خالص بودند، بهتر بود.

فیلم تمام شد. چاره ای جز خوابیدن نداشتم. کارهای قبل خواب را کردم. تختم را که خیلی ایمن بود، با چند ملافه ایمن تر کردم. بعد صحبت با یکی از دوستانم که در طول راه حسابی سرش را به درد آورده بودم، خوابیدم.

در کمال تعجب خوابم برد، چون معمولا تکان های قطار مانع بزرگی در برابر خوابیدنم بودند. صبح با صدای همهمه مسافران بیدار شدم. ملافه ها را تحویل دادم و راضی از قطار پیاده شدم.

در پی گدا

تبریز از همان ابتدا حساب خودش را از نقاط دیگر ایران جدا کرد. سوار تاکسی شدم و راه افتادیم. در تمام مسیر چشمم را تیز نموده بودم تا در کوچه پس کوچه ها گدایی پیدا کنم، ولی هیچ خبری از گدا نبود. همه سر یک کاری بودند، حتی شده کاری کوچک مثل دست فروشی که خیلی هم زیاد بود.

هتلم در یکی از معروف ترین چهارراه های تبریز بود. دسترسی به جاهای دیگر شهر آسان و سریع بود. به چهار راه آبرسان که رسیدیم، جلوی در بزرگی که بالای آن نوشته شده بود هتل توسعه پیاده شدم.

لابی مرتب و تمیزی داشت با چند دست مبل راحتی و میز. خوشبختانه تمام قسمت های هتل تمیز و مرتب بودند. از رستوران و سالن صبحانه بگیرید تا استخر و حیاط کوچک هتل.

هتل تنها یک ایراد داشت و آن هم کوچکی دو آسانسورش بود که چند دقیقه ای آدم را معطل می کردند. این معطلی برای مسافران خسته، گرسنه و خواب وبیدار سرسام آور بود، هر چند در مقایسه با نقاط قوت هتل نقص بزرگی به شمار نمی آمد.

بعد از یک نگاه کلی و سروگوش آب دادن در هتل، مشتاقانه به سالن صبحانه رفتم. بسیار تمیز بود و رنگارنگ با میزهایی که هرکدام یک گلدان گل داشتند.

صبحانه هم سلف سرویس بود و آیتم ها هم مثل هتل های دیگر بودند، البته منهای چند مدل شکلات صبحانه که حسابی دلم را برایشان صابون زده بودم.

بعد از صبحانه و اطمینان از اینکه اتاقم تا قبل از ساعت 12 ظهر آماده نمی گردد و امانت گذاشتن چمدان هایم در هتل، به تماشا چند مکان نزدیک به هتل رفتم.

در ابتدا به تماشا چند موزه رفتم. بعد به بازار تربیت رفتم. این بازار خیابانی است سنگ فرش شده، مملو از گاری های خوراکی، درختانی که روبه روی هم و به موازات مغازه ها کاشته شدند، گلدان های گلی که در گوشه وکنار بازار قرار دارند و این مجموعه را خاص تر می نمایند. اجناس همه مغازه ها هم قیمت مناسبی دارند و کیفیتی عالی!

از همین رو من تنها در چند ساعت بعد از ورود به تبریز، چند خرید خوب کردم که در سفرهای قبلی کم پیش آمده بود. برای جلوگیری از تمام شدن پول ها در روز اول تصمیم گرفتم به هتل برگردم.

ساعت 12 ظهر بود. اتاقی در طبقه نهم در انتظارم بود. کارت اتاق را گرفتم و با صبوری منتظر آمدن آسانسور شدم.

هر طور بود به اتاق 913 رسیدم.

اتاقی مرتب با یک تراس که تمام خیابان های اطراف از روی آن دیده می شد با یک تخت گرم ونرم با ملافه های سفید، چند کمد، تلویزیون، یک میز و صندلی که برای صرف چای عالی بودند.

چمدان هایم را گوشه ای گذاشتم و سریع رفتم سراغ امتحان حمام که عادت همیشگیم است. حمام بزرگی بود، اما وان نداشت. استخر کوچک طبقه منفی یک این کمبود را جبران می کرد.

بعد از حمام و خوردن چای به رستوران رفتم تا برای اولین بار غذای سنتی تبریزی ها را تست کنم. قیمه سفارش دادم که واقعا بی نظیر بود. مثل یک غذای خانگی خوش رنگ و بو و جا افتاده و از همه مهم تر سالم.

بعد از ناهار به رسم ایرانیان یک چرت کوتاه زدم وآماده رفتن به ایل گلی یا به قول خود تبریزی ها شاه جلی شدم.

با اینکه در تبریز جلوی در تمام هتل ها و مکان های جهانگردی همواره تعداد زیادی تاکسی حضور دارند، اما تاکسی آنلاین انتخاب بهتری است، چون هم قیمت مناسبی تری دارد و هم در همه جای شهر در پی شما می آید.

ایل گلی که نامش به معنای استخر بزرگ است، جایی است شبیه پارک ملت خودمان با یک استخر بزرگ، چند قایق پدالی کوچک، چندین رستوران و مغازه و یک هوای خنک که اواسط تابستان هر جایی نمی گردد آن را پیدا کرد.

هر چند در تبریز هوا همواره خنک بود، البته برای یک مشهدی که در آن ماه ها در دمای 40 درجه به سر می کرد.

این منطقه از نظر تبریزی ها هوا خیلی گرم بود. یک روز سوار تاکسی که بودم، به راننده گفتم: چه هوای خوبی دارید در چله تابستان!

با چهره ای متعجب گفت: خانم چه هوایی! چند روزه تبریز مثل جهنم شده. دما 27 یا 28 درجه هم شده.

آنجا بود که از تصور یک تبریزی در دمای 40 درجه خنده ام گرفت. واقعا نمی دانستم چه بگویم. بعد از تماشا شاه جلی و گشت وگذار در شهر به هتل برگشتم. به خانمی که پشت میز اطلاعات نشسته بود، سفارش یک ماشین دادم تا فردا من را به جلفا و آسیاب خرابه ببرد. این مکان ها چند کیلومتری از شهر فاصله داشتند.

روز بعد رأس ساعت 7 راه افتادیم. راننده مردی خوش اخلاق و دلسوز بود که تقریبا 60 سال داشت. فارسی را سال ها پیش در مدرسه یاد گرفته بود. کم پیش آمده بود که با کسی فارسی صحبت کند. برای همین معنای برخی از کلمات را از یاد برده بود و لهجه عجیبی هم داشت.

مثل تمام تبریزی های اصیل در تمام راه از امام رضا(ع) پرسید و اینکه چه کیفی دارد مشهدی بودن! اصولا تبریزی ها علاقه خاصی به امام رضا(ع) دارند.

خلاصه آن قدر حرف زدیم تا وقتی که رسیدیم به آسیاب خرابه، جایی که آبشار داشت و یک آسیاب آبی که هنوز کار می کرد.

با شنیدن واژه آبشار، تصور آبشاری بلند و پر زور بین انبوه درخت ها در ذهنم تداعی شد، اما واقعیت چیز دیگری بود.

آبشاری کوتاه و کم زور طوری که فقط چند قطره آب از روی برگ های سبز دیواره صخره می چکید و رودخانه باریکی تشکیل می داد، ولی همان آبشار کوچک هم باعث جمع شدن خانواده ها شده بود.

آبشار را ترک کردیم. راه افتادیم به سمت olfa/jolfa-attractions/. مسیر سرسبز بود و بسیار زیبا! در تمام راه رود ارس آبی و خط مرزی ایران-جمهوری آذربایجان و ارمنستان دیده می شد.

هر از گاهی قطاری هم از پشت آن عبور می کرد. حس جالبی داشتم. همواره تماشا خط مرزی برایم مجذوب کننده است، این که می دانم تنها تا جای آن سیم خاردارها کشور من است و آن طرف معلوم نیست چه خبر است!

جاده باریک بود و سربالایی. سمت چپمان کوهی زیبا قرار داشت و آن طرف هم که رود ارس پر آب و جوشان.

راه کمی طولانی بود. به نزدیکی کلیسا که رسیدیم، باید پیاده می شدم. بقیه راه را پیاده روی کردم تا کم کم سقف کرم رنگ کلیسای سنت استپانوس نمایان شد. کمی بعد چشمه ای دیدم که درست روبه روی در ورودی کلیسا قرار داشت.

بلیط گرفتم و وارد شدم. کلیسا یک راهروی بلند و تاریک داشت که از یک سمت به سالن اصلی و از سمت دیگر به حیاط، ایوان و موزه می رفت. حیاط چند درخت داشت و ایوان هم با پله ها و نرده هایی چوبی حسابی شلوغ بود. موزه هم مثل همواره پر بود از دعاهای دست نویس، کتاب، مجسمه و خلاصه کلی اشیاء قدیمی!

برای من بودن در جایی که متعلق به مردمانی است با دینی متفاوت، بسیار اسرارآمیز بود. کشف کردنش هم سخت.

از کلیسا بیرون آمدم و دبه آبی را که راننده به دستم داده بود، پر آب کردم. همچنان حس وحالم شبیه آلیس بود در سرزمین عجایب.

در تمام راه برگشت به فکر شمع هایی بودم که مردمانی از گذشته تا به حال روشن نموده بودند. شاید برای رهایی از مسائل یا شاید هم برای استجابت دعاهایشان.

تمام کلیسا یک حس وحال داشت و سالن اصلی حس وحالی دیگر! تمام سعی خودم را نموده بودم برای خواندن و فهمیدن دعاهای سر درها، اما هیچ چیز نفهمیده بودم.

در همین فکرها بودم که به ساعت نگاهی کردم. 4 بعد از ظهر بود و حتما ناهار هتل تمام شده بود. از راننده که اصلا خسته به نظر نمی رسید، خواهش کردم بعد رفتن به بازار تبریز و بازار جلفا به یک رستوران نزدیک برویم تا دلی از عزا در بیاورم.

بازارها چنگی به دلم نزدند. زود برگشتم توی ماشین. چند متر جلوتر رستورانی بود که راننده از غذاهایش خیلی تعریف می کرد و خیلی هم بیراه نمی گفت.

آن ناهار مفصل با سالاد و سس مخصوص صورتی رنگ حالم را دوباره جا آورد. مسیر برگشت کمی طولانی تر به نظر می رسید و ساعت 6 رسیدیم به هتل.

در تبریز محال است شما میوه ای پلاسیده یا اساسا چیز پلاسیده ای پیدا کنید. از آدم گرفته تا میوه و شیرینی همه سرحال و خوش رنگ و رو هستند و البته فراوان و متنوع. درباره غذا هم همین است، واقعا کیفیت هایشان عالی است.

از گاری میوه فروشی کنار هتل چند کیلو هلو خریدم. وبرگشتم به اتاق و در کمتر از یک دقیقه روی تخت نرمم به خواب رفتم.

پل های خوشمزه

تاکسی آنلاین منتظرم بود و من در پی لباسی گرم! شنیده بودم هوای خیلی سردی دارد و دوست نداشتم در جایی به آن زیبایی به بیمارستان یا درمانگاه بروم.

وقت در آن 6 روز واقعا گرانبها بود. هیچ جایی برای اتلاف وقت نبود. بالاخره بلوز گرمی پیدا کردم و دویدم توی آسانسور خسته هتل.

بعد از حدودا یک ساعت رسیدیم به یک میدان کوچک که خیلی بالاتر از خیابان های دیگر بود. طبق معمول دور میدان پر از گاری های میوه بود.

از راننده پرسیدم: با چی می شه رفت بالای بالا؟

گفت: باید منتظر ون بمونی تا بیاد و ببرت بالا، البته پیاده هم راهی نیست و فقط 10 دقیقه طول می کشه.

یادتان باشد هیچ وقت گول 10 دقیقه تبریزی ها را نخورید، چون 10 دقیقه تبریزی ها به زمان ما می شه نیم ساعت با ماشین!

من هم اشتباه نکردم و منتظر ون ایستادم. سوار شدم و کمی بالا تر که رفت، کل شهر زیر پایم بود. تمام خانه ها، چراغ هایشان، خیابان ها و ماشین هایی که میزان قوطی کبریت شده بودند.

رسیدیم به آخر راه و پیاده شدم. مقابلم یک بازارچه صنایع دستی بود که از بافتنی تا شیرینی یا ظرف وظروف در آن پیدا می شد. قیمت های باورنکردنی هم داشتند.

مثلا خانمی ظرف های مختلفی را رنگ نموده بود و آن قدر مقرون به صرفه می فروخت که چندین ظرف از او خریدم. از یک قسمت هم عروسک های بافتنی برای سوغاتی. از فروشگاه بیرون آمدم.

هوا واقعا سرد بود، به سردی زمستان های چند سال پیش مشهد. رسیدم به یک استخر که پر بود از اردک یا شاید هم مرغابی! دیگر انقدر باد بود که خطر بادبُردگی وجود داشته باشد.

در گوشه ای پناه گرفتم تا کمی آرام تر شد. بعد دور دریاچه قدم زدم. دوباره برگشتم به جاده ون ها که خلوت بود. چشم دوختم به آن چشم انداز و غرق لذت شدم. دلم می خواست تمام تابستان را همان جا بمانم تا از گرمای فراوان جاهای دیگر در امان باشم.

جاده را کمی بالاوپایین رفتم. برگشتم جای بازارچه که کنارش هم یک رستوران نُقلی بود که میز و صندلی های زیبا و گل گلی جلوی در گذاشته بود.

وسوسه شدم که در آن هوا یک چای داغ سفارش بدهم تا کمی گرم شوم،ولی منصرف شدم، چون وقت برگشتن بود.

رفتم سمت ون ها و سوار شدم. بقیه راه را هم با تاکسی آنلاین برگشتم. ساعت تقریبا 9:30 شب بود. در تبریز مثل خیلی از شهرهای دیگر تمام مغازه ها ساعت 10 تعطیل می شوند و شهر به خواب می رود.

جلوی فست فودی دور چهار راه آبرسان پیاده شدم. همان جا هم برای شام مرغ سوخاری خوردم. رفتم آن طرف پل که هتل بود. چراغ ها خاموش بودند و ماشینی هم در خیابان نبود.

نگاهی به دکه زیر پله های پُل انداختم که عصرها مشتری های زیادی داشت. این یکی از ابتکارات تبریزی هاست که زیر پل ها دکه های کوچکی می سازند و خوراکی های خوشمزه عرضه می نمایند.

یکی دیگر از چیزهای جالبی که به محض ورود به تبریز توجه م را جلب کرد، اتوبوس های آکاردئونی بودند که در عمرم ندیده بودم، ولی قبلا رواج داشتند و ظرفیت بیشتری هم دارند.

هتلی به سبک نیاکان

این بار مقصد کندوان بود. یکی از مهم ترین جاذبه های جهانگردی اطراف تبریز که قدمتی 7 هزار ساله دارد و همراه روستای میمند تنها روستاهای صخره ای جهان هستند که هنوز زندگی در آن ها جریان دارد.

در ابتدای روستا هتلی بود با اتاق هایی کندویی که در دل کوه کنده شدند و برای جهانگرد ها یک شب اقامت در چنین هتلی، تجربه ای به یادماندنی می گردد.

چند متر بعد از هتل، خانه های کوچک و سرد آغاز می شدند. در مقابلشان هم چند استراحت گاه بود و یک رودخانه که البته آب کمی داشت.

یکی از ساکنان آن جا که از آشنایان راننده بود، من را به خانه ای برد که پدر پدر بزرگش سال ها پیش کنده بود. خانه هیچ اتاقی نداشت. تنها یک قسمت کمی مجزا بود که آن هم آشپزخانه بود. به جای مبل هم سکوهای کوتاهی ساخته بودند. اصلا جایی برای مبل نبود.

کل خانه به زور شاید 18 متر می شد. آن هم با یک سقف کوتاه!

بعد از کمی استراحت در خانه با صاحب خانه گشتی در روستا زدیم، چون ساکنان روستای کندوان علاقه ای به گشتن جهانگرد ها در روستایشان ندارند، ولی با یک محلی خیالشان راحت تر می گردد.

یکی از کارهایی که باعث شده زندگی در کندوان همچنان ادامه داشته باشد، ساخت بخش نو روستاست. روستایی ها هم می توانند یک خانه امروزی داشته باشند و از امکانات آن استفاده نمایند و هم از خانه های صخره ای مراقبت و استفاده نمایند.

کسب وکارشان هم از آن جایی که عسل کندوان معروف است، عموما یا فروشندگی عسل و صنایع دستی است یا چوپانی.

نکته جالبی که از کندوانی ها شنیدم این بود که تونل کندوان در جاده شمال را هم کندوانی ها حفر کردند و به همین علت اسمش تونل کندوان است.

از کندوان چند دبه آب و عسل خریدم. به پیشنهاد آقای راننده مشتاقانه راه افتادیم به سمت دریاچه ارومیه، چون از ـن جاده راه کمتری بود.

خوشبختانه ارومیه دوباره آب داشت و از خشکی نجات پیدا نموده بود، اما حیف و صد افسوس که انبوه زباله های کنار ساحل و قایق های به گل نشسته نشان از بی توجهی داشتند.

دلم حسابی گرفت که چرا دریاچه ای به این مهمی باید رها شده باشد به حال خودش؟

کنار آب ایستاده بودم و دلم پر می کشید برای آب بازی، اما به حرف راننده گوش کردم و حتی کمی از کفشم را هم داخل آب نکردم، چون نمک زیاد آب باعث سوختن شدید بدن می شد ودوش ها هم خراب بودند.

آخر پل می رسید به ارومیه که نقل های معروفی دارد. پایین تمام پل را پر از سنگ های بزرگ نموده بودند تا آب روی پل نیاید، البته در آن سال هایی که دریاچه پر آب تر از این روزهایش بود! الان آب به روی آن سنگ ها هم نمی رسید، چه برسد به بالای پل!

ولی باز هم کاچی به از هیچی! هنوز هم تا چشم کار می کرد، آب بود و آبی ارومیه هر چند کمتر.

وقتی به جایی می روم که صحبتش را زیاد شنیدم و می شنوم خیلی هیجان زده می شوم، مثل رسیدن به یک آرزو می ماند؛ البته اگر آرزوهایتان شبیه من باشند. تماشا مکان های نو و خاص پرتم می نماید به یک جهانی دیگر و تا مدت ها آثاری از آن جهان در من می ماند.

دروازه سرکاری

روز پرکاری در پیش بود با کلی پیاده روی. مقصد قلعه بابک از actions/ بود. راهش انقدر طولانی بود که برگشت از وسط راه عاقلانه تر از ادامه دادن به نظر می رسید. رفتن و رسیدن به آن جا پایی می خواست توانا و مغزی کنجکاو که هر دو را داشتم. تصمیمم را گرفتم.

صبح همان ساعت همیشگی صبحانه خوردم و راه افتادیم. حدود 2 ساعت با ماشین راه بود و خدا می داند چند ساعت با پای پیاده.

قبل از قلعه یک روستا بود که زغال اخته های خوش رنگی داشت. برای امتحان یک پلاستیک بزرگ خریدم که البته دوست نداشتم و در تبریز گذاشتم. ماشین ها باید همان جا پارک می کردند و یک تکه مسیر را با آفرود می رفتیم تا به چادر عشایرها برسیم. بعد از آن پیاده روی بود تا قلعه.

در چادر عشایرها تخم مرغ و نان کاملا اصل خوردم. دل را زدم به دریا. از چهره کسانی که برمی گشتند، می شد مسافت را حدس زد، اما باز هم نمی شد تا آن جا بروی و قلعه را ندیده برگردی.

مسیر بسیار زیبایی بود. چشم انداز ای بکر و دست نخورده از طبیعت که کوچک ترین اثری از انسان در آن دیده نمی شد. حدود یک ساعت پیاده روی کردم تا بالاخره رسیدم به دروازه قلعه.

نفس راحتی کشیدم و وارد شدم. غافل از اینکه آن طرف دروازه خبری از قلعه نبود. فقط راه بود و پله! قلعه در بالاترین نقطه کوه روبه رویی بود و همچنان همان قدر دور.

خوشبختانه بعد آن دروازه قلابی، یک دکه خوراکی بود که آدم را شارژ کند. نشستم و آبمیوه خوردم و بعد دوباره راه افتادم.

خیلی ها همان جا ناامید می شدند و برمی گشتند، اما من باید به قلعه می رسیدم. راهم را ادامه دادم تا به پایین کوه رسیدم. از آن جا تا قلعه راه کمی مانده بود و البته انرژی کمتری.

پله ها را هن هن کنان بالا رفتم و رسیدم به در قلعه. این بار واقعا آن طرف در، قلعه ای بود قدیمی و باشکوه در جایی که دست کمتر کسی به آن می رسید.

از پنجره ها و حفره های دیوارهایش تمام کوه های اطراف را می شد رصد کرد. پرنده پر نمی زد. پشت حفره های پایین یکی از دیوارها نشستم و مثل یک سرباز متعهد دیده بانی دادم، اما خبری از لشگریان دشمن نبود. من هم بیخیال جنگ شدم و رفتم سراغ عکاسی.

راه زیادی آمده بودم. هر طور بود باید جبران می کردم و تا می توانستم و گوشی حافظه داشت، عکس می گرفتم. گوشه به گوشه قلعه را با دقت به خاطر سپردم و آماده برگشت شدم، شاید اولین و آخرین دفعه ای بود که آن جا را می دیدم، ولی خدا را چه دیدی؟ شاید دفعه بعد با نوه هایم بروم.

حق چاپ محفوظ

شب آخر بود و من بی کار و خسته روی مبل ولو شده بودم. برترین زمان برای جمع وجور خاطرات بود.

چمدانی را باز کردم و خاطرات بازار ولیعصر و بوی باقالی هایش را گذاشتم کنار بازار تربیت. مسجد کبود با کاشی هایی لاجوردی را گذاشتم گوشه دیگر چمدان.

خانه استاد شهریار، حوض کوچک زیرزمینش و همه خاطرات دیگر را هم جا دادم. توصیه آقای راننده که گفته بود یک ساندویچی نزدیک بازار تربیت می شناسد که بسیار مقرون به صرفه است وخودتان پرش می کنید را روی رو گذاشتم تا اگر لازم شد بردارمش.

در چمدان را به زور بستم و خاطرات چهار راه آبرسان را روی چمدان گذاشتم تا فردا صبح بردارم.

به امید ملاقات

چمدان ها را در هتل گذاشتم و رفتم در شهر گشتی بزنم. دلم هوای خانه را ننموده بود. تبریز را دوست داشتم، تاریخش را، غذاهایش را، مردمانش را با همه غافلگیری هایش و میدان ساعت تبریز را!

شهری بود زنده و هیجان انگیز …از آن شهرهایی که هر چقدر بی هدف در خیابان هایش قدم بزنی، خسته نمی شوی و همواره چیزی برای سرگرم کردنت دارد.

بی شک از برترین سفرهایم بود که کاش بارها تکرار گردد. امیدوارم باز هم بارها به تبریز بروم و در راه برگشت از ساندویچی دوست آقای راننده خرید کنم تا در هزینه ها صرفه جویی گردد.

شما هم اگر گذارتان به تبریز افتاد، یادتان باشد دانه ای 3000 تومان است با نوشابه و مخلفات…برای راهتان عالیست.