کشف گورجمعی بچه ها بومی کانادا، نبش قبر از یک نسل کشی فرهنگی - مجله یگانه

گروه بین الملل خبرنگاران- طی دهه های گذشته بیشتر بچه ها بومی در کانادا از خانواده هایشان جدا شده و به مدارسی خاص که برای آنها در نظر گرفته شده بود فرستاده می شدند. تعداد بسیار زیادی از این بچه ها هرگز به خانه برنمی گشتند بدون آنکه برای خانواده هایشان شرح داده گردد چه بر سر فرزندانشان آمده است. اما اکنون یک گروه بومی در استان بریتیش کلمبیا کانادا می گوید پاسخی درباره سرنوشت بعضی از این بچه ها یافته است.

هشتم خرداد ماه بود که اجساد دست کم 215 کودک بومی که بعضی از آن ها حدود سه سال سن داشتند، در محوطه یک مدرسه شبانه روزی کاتولیک در استان بریتیش کلمبیا کانادا پیدا شد. کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل به دنبال انتشار این خبر از دولت کانادا و واتیکان درخواست کردند که هرچه سریع تر تحقیقات کاملی در این خصوص انجام دهند.

عکسی که سال 1937 از مدرسه سرخپوستان کملوپس گرفته شده است.

این بچه ها دانش آموزان مدرسه سرخپوستان کملوپس در بریتیش کلمبیا بودند که سال 1978 تعطیل شد. نظام مدارس شبانه روزی کانادا با اجبار بچه ها بومی را از خانواده آنها جدا می کرد. پس از خاتمه یک تحقیق شش ساله در سال 2015 درباره آن نظام آموزشی منسوخ، از آن به عنوان نسل کشی فرهنگی یاد شد.

در آن تحقیق آزارهای جسمی، تجاوز، سوءتغذیه، و دیگر آزارهایی که حدود 150 هزار کودک در آن مدارس متحمل شدند، توصیف شده است. آن گزارش همچنین گفته بود که هزاران کودک در زمان حضور در مدارس شبانه روزی جان باختند. گمان می رود مرگ 215 کودکی که بقایای آنها به تازگی کشف شده است، در آن گزارش نیامده بود.

پری بلگارد، رئیس انجمن ملت های بومی که بزرگترین سازمان حامی بومیان در کانادا است درباره این بچه های که از خانواده هایشان جدا شده و مجبور به حضور در مدارس بدنامی مانند کملوپس می شدند به نیویورک تایمز گفت: شمار زیادی از بازماندگان و خویشاوندان من، سال های سال است که می گویند آدم های زیادی کشته شده اند و گورهای بی نشان زیادی دیده می شوند.

او در ادامه گفت: اما هیچ کس حرف این بازماندگان را باور نمی کرد. حالا با کشف این گور دسته جمعی در کملوپس تعیین می گردد که ماجرا چقدر هولناک، غم انگیز و دردناک بوده است.

خودداری کلیسا از عذرخواهی

اداره این مدارس را علاوه بر دولت کانادا کلیسای کاتولیک به عهده داشت و بر همین اساس،جاستین ترودو از کلیسای کاتولیک خواسته بود مسئولیت خود بابت مدیریت این مدرسه را بپذیرد و عذرخواهی کند. اما پاپ فرانسیس علی رغم آنکه در اولین واکنش خود به این فاجعه گفت که از این حادثه بسیار رنجیده و شوکه شده حاضر نشد مستقیماً عذرخواهی کند.

این واکنش پاپ خشم بومیان را به همراه داشت. بابی کامرون رئیس فدراسیون بومیان مستقل در استان ساسکاچوان کانادا در واکنش به این اظهارات خنثی از سوی پاپ فرانسیس گفت: ما همگی محزون و رنجیده خاطر شده ایم. چه کسی چنین حسی نداشته است؟ این (اظهارات پاپ) واکنشی مضحک بود.

بابی کامرون سپس ادامه داد: مگر گفتن این جمله که من از نحوه برخورد سازمان خود با مردمان بومی و دانش آموزان بومی در آن موقع ها متأسفم، ما متأسفیم و درخواست آمرزش داریم، چقدر برای پاپ سخت بود؟. علاوه بر این، معترضان روز یکشنبه با برگزاری تظاهرات، مجسمه اگرتون ریرسون یکی از معماران نظام مدارس شبانه روزی را در دانشگاه تورنتو که به نام وی ساخته شده است، واژگون کردند.

سا هیل تات بازمانده 72 ساله مدرسه شبانه روزی شهر کملوپس گفت که هیچ کسی تا به امروز برای رنجی که در تمامی دوران حضور در مدرسه شبانه روزی متحمل شده، جوابگو و مسئول شناخته نشده است. وی گفت: گناهکاران به نوعی از زیر بار محاکمه فرار نموده اند. پاپ نمی گوید که می دونی چیه؟ من شنیدم که (هزاران) مورد سوء استفاده جسمی و جنسی در آن مدارس شبانه روزی تحت مدیریت کلیسا اتفاق افتاده است. او هرگز چنین چیزی را نخواهد گفت. او نخواهد گفت که 215 کودک در گور های ناشناس در کملوپس و حتی شاید در تمامی مدارس شبانه روزی کانادا وجود داشته باشد.

کارولین بنت سخنگوی وزیر امور بومی ها و مناطق شمالی کاناد روز گذشته (یکشنبه) در واکنش به اظهارات پاپ گفت که این اظهارات اصلاً کافی نبود. وی سپس گفت: دولت (کانادا) بار دیگر از پاپ و کلیسا می خواهد که برای نقش خود (در فاجعه مدارس شبانه روزی) عذرخواهی نمایند.

ماجرای بچه ها بومی کانادا

در بازه زمانی 1883 تا 1996 حدود 150 هزار کودک بودمی از خانواده های خود به اجبار جدا شدند و به مدارس شبانه روزی فرستاده شدند که کلیسای کاتولیک آن را تأسیس نموده بود. هدف اصلی این کار دور کردن بچه ها از جوامع بومی کانادا و جلوگیری از ترویج زبان و سنت های مادری شان و تربیت آن ها به شیوه ای تحمیلی بود.

به بچه ها بومی کانادا موسوم به ملت نخست در مدارس اجازه داده نمی شد به زبان بومی خود تکلم نمایند. آن ها همچنین باید با شرایط دشواری نظیر شلوغی بیش از حد، مواد غذایی ناسالم و شرایط بهداشتی ضعیف دست و پنجه نرم می کردند.

بچه ها بومی در این مدارس باید درس های دینی می خواندند و به اجبار مسیحی می شدند. آنها باید به اجبار به زبان انگلیسی یا فرانسه صحبت می کردند و گفته می گردد که بعد از فارغ التحصیلی از این مدارس، نه می توانند جذب اجتماعات خودشان شوند و نه از سوی جریان اصلی فرهنگی در جامعه کانادا مورد پذیرش قرار می گرفتند.

بر اساس تحقیقاتی که صورت گرفته در این مدارس حتی خواهر و برادرها از یکدیگر جدا می شدند و در یک مدرسه قرار نداشتند. مدارس تفکیک جنسیتی داشتند. با ورود به مدارس دانش آموزان از نظر ظاهری نیز تغییر می کردند. موهای آنها کوتاه می شد و به جای لباس های محلی خود باید یونیفرم مدرسه را می پوشیدند. در بسیاری از موارد نام آن ها که نام های بومی بود نیز تغییر می کرد و به آنها نام های مسیحی، اروپایی داده می شد.

بیشتر دانش آموزان از سوءتغذیه رنج می بردند و مورد تنبیه بدنی قرار می گرفتند که در سایر مدارس به این حد وجود نداشت. تعداد بیش از اندازه زیاد دانش آموزان، عدم رعایت بهداشت، نبود وسایل گرمایشی کافی یا مراقبت های پزشکی منجر به آمار بالای آنفلوآنزا و سل شد در یک مدرسه 69 درصد از دانش آموزان جان خود را از دست دادند. به طور کلی تخمین زده می گردد حدود 6 هزار دانش آموز بومی در این مدارس جان خود را از دست داده باشند.

دانش آموزان در مدارس شبانه روزی برای ده ماه از سال هیچ تماسی با خانواده های خود نداشتند زیرا اغلب مدارس از محل زندگی آنها بسیار فاصله داشت. در این مدارس صحبت کردن به زبان بومی یا پیروی از دینی به غیر از مسیحیت تنبیه بدنی در پی داشت.

کشف این گور دسته جمعی بار دیگر مباحثات در خصوص آنچه جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا از آن به عنوان فصل ننگ باری از تاریخ ما یاد نموده، زنده نموده است. ترودو پیشتر در سال 2019 هم اذعان نموده بود که آن چه در مدارس شبانه روزی اتفاق افتاده، مصداق نسل کشی بوده است.

قرار دادن کفش و اسباب بازی بچه ها مقابل مدرسه کملوپس در بریتیش کلمبیا بعد از کشف جسد 215 کودک بومی

آثار ماندگار نسل کشی فرهنگی

سیاست دولت کانادا انتها در جلوگیری از انتقال نسل به نسل رسومات و باورهای بومیان کارساز واقع شد و مردمان بومی سرزمین کانادا طی نسل های مختلف، فرهنگ سنتی، زبان، معنویت، اقتصاد، نظام حکمرانی و دیگر بخش های مهم هویتشان را از دست دادند.

این استعمار، اما هنوز هم میراثش را بر زندگی روزمره میلیون ها نفر از مردمان بومی کانادا به جا گذاشته است. نرخ بالای بیماری استرس پس از سانحه (PTSD)، مصرف بالای الکل، سوءمصرف مواد و خودکشی در میان بومیان یکی از نمودهای نسل کشی فرهنگی دولت کانادا به شمار می رود.

علاوه بر این، دولت کانادا در پس لفاظی ها و حمایت های کلامی از بومی ها همچنان سیاست تبعیض علیه این اقوام اولیه را حفظ نموده است. به عنوان مثال حدود 2 سال پیش یک نهاد دولتی در کانادا گزارش داد هنوز هم خطر مرگ یا مفقود شدن زنان بومی کانادا 12 برابر بیشتر از سایر زنان است.

مریون بولر سرپرست این تحقیقات در آن موقع در بیانیه ای گفت: علیرغم شرایط و گذشته متفاوت، همه ناپدیدشدگان و مقتولان دارای این وجه اشتراک هستند که از نظر مالی، اجتماعی و سیاسی به حاشیه رانده شده اند و در معرض نژادپرستی و زن ستیزی نهادینه در بافت جامعه کانادا هستند.

این گزارش دریافت که نقض مستمر و عمدی حقوق انسانی و بومی این مردمان و بدرفتاری علت ریشه ای آمار تکان دهنده خشونت در کاناداست. قبل از این تحقیقات هم پژوهش های فراوانی درباره شرایط بومی های کانادا تهیه شده بود اما در آن گزارش تصریح شده بود که به هیچ یک از ان توصیه ها عمل نشده است.

علاونه بر این، در گزارش سال 2018 دیده بان حقوق بشر هم با اشاره به شرایط نابسامان بومی های کانادا تصریح شده این اجتماعات مجبورند برای تهیه آب آشامیدنی خود، آب را بجوشانند. در این گزارش همچنین آمده است: در کشوری که بیش از هرجای دیگر در دنیا آب شیرین دارد، 75 درصد از ذخایر موجود دارای آلودگی هستند و جوامعی مانند آتاپویدیسکات در شرایط اضطراری به سر می برند.

یکی از بومی های کانادا در شمال استان انتاریو در حال حمل سطل های آب برای استفاده روزانه است؛ عکس: روزنامه گاردین

روزنامه گاردین سپتامبر گذشته گزارش داد سران جوامع بومی در کانادا از دولت این کشور به دلیل عدم تأمین آب بهداشتی برای مردم این مناطق شکایت نموده اند و وزیران دولت معترفند که در انجام این امر مهم شکست خورده اند. گاردین نوشته منطقه کارو لیک در جنوب کانادا از سه طرف به آب تازه دسترسی دارد اما ساکنان این منطقه چند دهه است که امکان استفاده از این آب ها را ندارند.

در زمینه بهداشت هم تحقیقات سازمان بهداشت دنیای استعمار اروپا را به عنوان یک عامل اصلی و اساسی در زمینه فقر بهداشت مردمان بومی به رسمیت شناخته است. در بسیاری از جوامع بومی گامهایی برداشته شده تا آموزش و پرورش در خصوص مسائل بهداشتی را بهبود بخشند، اما با وجود این پیشرفتها، افراد بومی همچنان در معرض خطر بیشتری برای بیماری و مرگ زودهنگام هستند. بیماری های مزمن مانند دیابت و بیماری های قلبی نیز در میان مردمان بومی در حال افزایش است.

مردم بومی کانادا نیز از این امر مستثنی نبوده و مسائل بهداشتی در زندگی آنها کاملا مشهود است؛ از جمله مسائل مردم کانادا در این زمینه عدم دسترسی به غذای مناسب است که باعث می گردد بیشتر مردمان مناطق بومی امراض غیرقابل جبرانی را متحمل شوند؛ مقاله کوتاهی در این زمینه در ماه مه 2020 توسط کریستین برنت منتشر می گردد؛ او در مقاله خود بیان می نماید 40 درصد از مردمان بومی کانادا، به دلیل سوء تغذیه و عدم دسترسی به غذای مناسب، دچار دیابت نوع 2 شده اند.

در این مقاله اخطار داده می گردد که دیابت، نگران نماینده ترین و گسترده ترین بیماری مزمن در میان جمعیت بومی کانادا است و این مسئله ارتباط مستقیمی با آسیب های تاریخی و تبعیض های نژادی در این کشور دارد؛ مطالعات نشان می دهد که بیماری دیابت دو تا پنج برابر در میان جمعیت بومی کانادا نسبت به دیگر شهروندان، شایع تر است.